Met Esther zit ik een week in het heel mooi, leuk panoramapension in Kolbnitz in Karinthië, Oostenrijk.
Gisteren 13km gelopen aan op de berg die tegenover ons hotel ligt. Het eerste stuk gaat heel stijl omhoog met de Kreuzeneckbahn die ons van 605 naar 1211 meter hoogte brengt. Op een kaartje zien we verschillende wandelingen, en wij proberen de route 2 te gaan volgen. Dat ziet er niet zo ver uit en is een leuke wandeling. De eerste stop is de Poldis Jausenstation waar we eerst aan het witbier gaan. Oi-oi-oi-oi daar aangekomen zijn we ook al echt aan het bier toe, het is toch wat steiler en pittiger dan dat we hadden ingeschat.
Koeien met die aan het grazen zijn op de berghellingen maken het voor Esther helemaal goed. En we nemen ook de tijd om daarvan te genieten en filmpjes en foto’s van te maken. Op een bepaald moment valt me opeens op dat ik niet meer met mijn fototoestel foto’s aan het maken ben, maar het fototoestel heb gepakt. Heel de tas doorzoeken, maar de telefoon zit er niet meer in. We kunnen ook niet meer terug want met flink doorlopen halen we net de laatste verbinding van de Kreuzeneckbahn om 17:00, en de 3 uur extra naar beneden lopen zien we ook niet zo zitten na deze tocht van 13km. Balen in het hotel krijg ik op eens de ingeving om op iCloud te kijken, en daar wordt aangegeven dat de telefoon op 1777 meter hoogte bij de Mösern Hutte ligt, op de splitsing van route 2 en 3. Na een slechte nacht slapen breng ik met de auto eerst Esther naar een berghut, die ziet nog zo’n loopdag niet zitten, en ga ik weer omhoog met de Kreuzeneckbahn. Vandaag loop ik het een missie. 2 uur doorlopen met een gemiddelde hartslag van 145 kom ik bij de Mösern Hutte aan, maar na 45 minuten tevergeefs rondjes lopen heb ik de telefoon nog steeds niet gevonden. Er komen nu de eerste andere lopers aan die ik naar mijn telefoon laat bellen, maar nog steeds te vergeefs en een kwartier later geef ik het op. Ik ga er maar een leuke dag van maken en via route 5 richting de kleiner Salzkofel. Und jetzt folgt eine unglaubliche Geschichte. De route 5 gaat echt heel stijl omhoog. Balen van de telefoon maar nu ook genieten van lopen boven de boomgrens kijkende over de bergen. Bij Knoten op 1963 meter ben ik dan boven, maar de kleiner Salzkofel ligt niet zo ver meer weg. Lopende over de bergkam komt er opeens een Oostenrijker stijl omhooglopen. We komen precies tegelijk op een punt en maken even kort een praatje, we zijn toch de enige in de weide omgeving. Dan zegt hij dat hij op zoek is naar een Nederlander. Nou Nederlanders genoeg denk ik, hoezo? Nou ik heb hier een telefoon van een Nederlander. Dat is mijn telefoon roep ik in ongeloof. Hij wilde de telefoon naar de Poldis Jausenstation brengen nadat hij hem op de Großer Salzkofel had gevonden. Hoe kan die telefoon op de Großer Salzkofel (2498m) zijn gekomen, 700 meter hoger en 4 uur wandelen van waar ik de telefoon ben kwijtgeraakt. En wat is de kans dat ik die man precies zo tegenkom. Dit zijn variabelen die de rest van de dag door mijn hoofd springen. 1 minuut korter zoeken en ik had hem al misgelopen. Mijn keerpunt ligt op de Kleiner Salzkofel, 2222m voordat ik weer in mijn eigen dal naar beneden ga. Onderweg kom ik nog wat mensen tegen die blijkbaar ook het verhaal al hebben gehoord. Opgelucht haal ik vandaag ook net weer op tijd de Kreuzeneckbahn naar beneden.
