In April 1995 hadden we eindelijk de knoop doorgehakt. We zouden naar India gaan, in de zomer midden in de moesson. Heel lang hebben we nagedacht hoe we moeten gaan, georganiseerd of gewoon zelf. India is zo’n land waar je de meest enge, maar ook de meest waanzinnige verhalen over hoort. Na alle voor en tegens zorgvuldig afgewogen te hebben, besluiten we om een retourtje Delhi te kopen. We gaan zelf op pad, gewapend met de Lonely Planet zodat niemand ons wat wijs kan maken. Acht weken naar ons eerste Aziatische land, waarvan we er maar zes zullen volbrengen. Want na vijf weken diarree en een ziekenhuisbezoek was het toch slimmer om weer terug te gaan naar het veel schonere Nederland.
“Daar gaan jullie zeker nooit meer naartoe?” Werd er aan ons gevraagd, maar wij hadden een grote wens, terug naar India maar dan voor een lange tijd, in het goede seizoen. We vinden India fantastisch.
Arjan studeerde het jaar daarop af op Technische natuurkunde, en Els moest nog een paar jaar langer om logopediste te worden. Na een paar jaar werken was de financiële basis gelegd om lang op reis te gaan, zonder ons al te veel druk te maken over geld. En een paar jaar lezen en dromen gaf genoeg inspiratie om op weg te gaan.
Een van die lang gekoesterde dromen is de transsiberië expres, de trein van Moskou naar Wladiwostok. Deze treinreis was niet alleen een droom van ons, maar ook van een vriendin, Truusje. Voor Truusje staat de transsiberië spoorlijn zeer hoog maar Arjan en Els geven de voorkeur aan om de transmongolische expres te nemen, om zo ook naar Mongolië te kunnen en dat besluiten we dan ook uiteindelijk met z’n drieën te doen.
Om met de reis rustig te beginnen boeken we de transmongolische trein bij een reisbureau in Amsterdam. Nadat ze bij ‘Koning Aap’ een vreselijk slordige offerte in elkaar hadden geflanst, en dat we er zeer onprofessioneel en onpersoonlijk zijn geholpen besluiten we naar ‘Global Travel’ te gaan. Hier kunnen ze wel alles voor ons regelen zoals wij dat willen, en voor een veel lagere prijs. 4 Augustus 1999 gaat de reis beginnen, en we weten dat de trein ons naar van Dordrecht naar Moskou en dan naar Mongolië zal leiden. Als we in de eerste stad in China binnenkomen, gaat het echte zelf reizen beginnen.
Voordat we vertrekken moet er nog een hoop gedaan en geregeld worden. We weten niet hoe lang onze reis gaat duren, en na ons geregeld stukje weten we niet waar we allemaal naartoe gaan. We willen in ieder geval naar Nepal en India. Het idee is om de reis zo open mogelijk te houden, zodat we openstaan voor alle spontane ingevingen, en tips van anderen.
Bij Elvia sluiten we een Globetrotter reisverzekering af voor anderhalf jaar, dat moet voorlopig wel voldoende zijn. Els rekent op een jaar op reis, Arjan gaat voor de anderhalf.
Beiden zeggen we ons werk op. Geen onbetaald verlof omdat dat toch nog voor Nederlandse verplichtingen zou zorgen. En we gaan met een makelaar in zee die ons huis gaat verhuren. We hebben met dit verhuren echt heel veel geluk. Een paar dagen nadat we weg zijn wordt het huis voor een goede prijs aan een bedrijf verhuurd., Een paar dagen voordat we terugkomen komt het weer vrij. In het begin van de reis ben je nog wel bezig met je huis. Wat voor mensen zouden er inzitten, en hoe ziet het huis eruit als we terug komen. Als we langer dan een maand weg zijn, worden deze gedachten steeds sporadischer.
Een van de meest tijdrovende voorbereidingen is het krijgen van een goede conditie. Een paar keer in de week pakt Arjan de racefiets om zo snel mogelijk naar zijn werk in Rotterdam te gaan. Ook maakt hij tochtjes van meer dan 100 kilometer, en probeert het gemiddelde op 30 kilometer per uur te houden. Els fietst zich ook kapot, maar blijft daarvoor wel binnen; ze heeft zich geworpen op het spinning.
Verder moesten er ook vele kilometers gelopen worden, want de beste voorbereiding op reizen leek ons de ‘Vierdaagse van Nijmegen’. Deze vierdaagse wandeltocht, van 50km per dag, is niet zo maar even te lopen. Er moeten honderden kilometers getraind worden om deze toch te volbrengen. Els moet jammer genoeg tijdens de tweede dag stoppen, omdat ze last krijgt van een ontstoken pees. Om niet de reis in gevaar te brengen, stopt ze wat wel een heel moeilijke beslissing is. Na al die voorbereidingen zonder enige problemen gaan het net hier mis.
Alle spullen bij de ouders opgeborgen zodat we alleen nog twee rugzakken met daarin onze spullen, en de kleding die we aanhebben bezitten.
We hebben onze buik tasjes om met daarin een vrijwel leeg paspoort, en een berg geld. Een paar duizend Amerikaanse dollars cash, en een stapel travellercheques. Arjan zijn oma vult dat bedrag nog aan met de inhoud van een spaarpot. Ze doet gelijk nog een laatste poging om ons thuis te houden, ze biedt aan om het bedrag te verdubbelen. Deze poging ten spijt gaan we na gezamenlijk eten met ouders en grootouders op weg naar het treinstation op Dordrecht Stadspolders om te beginnen met onze grote reis. Nog maar een keer uitleggen dat we niet naar Schiphol gaan, maar naar Moskou met de trein. Met de boemel op weg naar Amersfoort, waar Truusje al aan het wachten is.
