De fietsen passen makkelijk in de auto, en zo rijden we drie en een half uur naar Bangkok. Simeon zijn fiets en de follow me, die in een rugzak zit, laten we met plastic omwikkelen en we kunnen in de lange rij staan. Omdat de fietsen heel lastig in de bochtige wachtrij kunnen, gaat Els alleen in de rij staan, en wacht Arjan met alle spullen aan de zijkant. Na een tijdje zijn we eindelijk aan de beurt. Els vraagt nog of ze, in verband met onze spullen, bij de incheckbalie dichtbij de spullen kan inchecken. Vliegveld medewerkers staan alleen niet bekend om hun inzicht dus moeten we inchecken bij de meest ver gelegen desk. Onder applaus van een bijdehante medereiziger kunnen we langs de hele rij balies de spullen en fietsen een voor een manoeuvreren. Met de tas in Els haar handen wordt haar verteld dat ze toch naar een andere balie moet, en dan toch maar niet. De fietsen moeten deze keer gewogen worden. Met maar een band op de weegschaal wordt de fiets van 23 kilo gewogen als 13 kilo. Arjan moet nog van de bagageband af, zodat ze er zeker van zijn dat de weging heel precies is. De andere fiets wordt aan de achterkant vastgehouden zodat hij niet omvalt, en we reizen terug met officieel 63.3 kilo ruimbagage. Op de heenweg waren de fietsen alleen al 53 kilo. We mogen 90 kilo meenemen dus dit gedeelte is weer goed gegaan. Van de tassen zijn we nu af, nu nog de fietsen naar het afleverpunt voor afwijkende bagage. De mountainbike moet staand door de röntgenscanner, en als dat niet gaat moet het karton eraf zodat ze kunnen zien dat er een fiets in zit. De fiets zit niet in een fietsdoos, maar we hebben provisorisch karton, plastic en voedsel warm houd doosjes om de kwetsbare delen heen gedaan en met heel veel plastic en plakband hebben we het vastgemaakt. Arjan staat een beetje moeilijk te kijken. Als hij bevestigt dat hij geen schaar bij zich heeft past de fiets toch wel door de scanner maar dan diagonaal. Na de scanner staat Arjan weer klaar met het plakband om nog wat noodreparaties te doen. Eindelijk klaar om te vertrekken. In twee uur wachten geven we net zoveel uit als in een normale dag en dan aan boord. Eenmaal aan boord hebben we gelijk al 2 uur vertraging omdat er een nieuwe voorband gevonden moet worden, en erna verwisseld. Gelukkig maakt dit niet zoveel uit want in Dubai hebben we nu alleen een kortere overstaptijd. In Nederland worden we opgehaald door onze ouders en rijden we naar Dordrecht.
162 dagen ervaring rijker en 15.000 euro armer zijn we weer thuis. De kerstboom is al voor ons opgetuigd, het huis is schoongemaakt en de koelkast staat vol. Dit is pas thuiskomen. Simeon ziet tot zijn grote vreugde Mark en Olav weer en pakt verlaat de Sint cadeautjes uit. Hij slaapt in een bed met 100 auto’s die hij zo vreselijk heeft gemist. In 5 maanden heeft hij met maar 6 Cars auto’s gespeeld, en hij is nu in het paradijs. “Ik wist niet meer dat ik deze auto had, en deze, en deze!” Van zijn kamer gaat hij naar de woonkamer waar hij alle Thomas de Trein spullen tevoorschijn haalt. Na een dag mist hij wel een beetje Thailand, want daar hadden we een zwembad. Op de langste nacht van het jaar wordt Simeon met een jetlag om 4:30 wakker. Na een uur roept hij “Het is hier nog steeds donker”, en een uur later roept hij het nog een keer. Als we er al een halve dag op hebben zitten komt de zon ook eindelijk eens op.
Deze “Once in a lifetime” ervaring hebben we nu voor de tweede keer gedaan. We denken terug aan mooie fietsdagen, Simeon die Nemo in het echt ziet en schildpadjes uitzet. Prachtige snorkel- en duikplekjes, verlaten stranden, afgelegen maar levendige markten en groot natuurgeweld. De overstromingen hebben niet een negatieve inpact op ons gehad. Het was wel spannend om zoveel natuurgeweld te zien. Dit kunnen we gelukkig zeggen uit de luxe positie dat wij bijna geen schade hebben opgelopen door de regen en overstromingen. We wachten alleen nog op een pakketje dat we in Maleisië gepost hebben. Door de regenval heeft dit pakketje waterschade opgelopen en willen ze nu terugsturen naar de zender. De Maleisische post ziet er alleen niets in om het pakketje op te sturen omdat als zender ook ons Nederlandse adres staat. In tegenstelling tot 12 jaar geleden hebben we deze keer wel wat tegenslagen gehad, en liep het niet altijd zoals we hadden gewild. Het is soms moeilijk om je over het nare gevoel heen te zetten als het wat minder gaat. Voor zowel Arjan als Els was de grote omslagpunt de beet met de hond. Voor Els is het duidelijk een traumatische ervaring met lichamelijk letsel. Voor Arjan was het afscheid nemen van het fietsplan een grote tegenslag. Z.O.Azie was niet de meest spannende bestemming die we konden bedenken, maar het was de bestemming die we zelf het prettigst vonden met een 4 jarige. Door met ons eigen vervoer te gaan reizen hadden we het gevoel dat we niet in de toeristische molen terecht zouden komen, en onze eigen weg konden gaan. Toen het fietsplan wegviel moesten we dus terug de toeristen-molen in. Niet op de fiets wordt je voor een hoop mensen “het gezinnetje” dat op vakantie is, en wordt je veel met rust gelaten. Je hoor anderen met elkaar smoezen “We zitten nu ook al tussen de gezinnetjes” , waarbij wij het gevoel hadden “We zitten hier ook tussen die beginnende backpackertjes”.
Het bijzondere is dat we vijf en een halve maand soms letterlijk 24 uur per dag bij elkaar zijn geweest. Geen opmerking ontgaat ons, en we kunnen meegenieten van alle nieuwe ervaringen. Hoeveel mensen hebben dat meegemaakt dat je kind zolang hij je is geweest. Geen oppas, geen school en altijd samen. Dit gedeelte hadden we van tevoren wel wat onderschat, want dit heeft tot gevolg dat we ook weinig tijd voor onszelf hebben gehad. Het belangrijkste wat een 4 jarig kind nodig heeft is regelmaat, en hetgene wat we hem met regelmaat hebben gegeven is GEEN regelmaat. Het tempo wordt door het kind bepaald. En je krijg zelf de rekening terug als je je kind onverantwoord tot laat op laat. Meestal gaan we te laat eten, en dan gaat Simeon naar bed, en zijn wij ook gebonden aan het hotel. We schrijven wat verhalen, ordenen de fotos en spelen een spelletje op de iPad of lezen wat en gaan dan ook slapen.
Terug in Nederland hebben we snel weer het Nederlandse ritme en leven te pakken. 12 Jaar geleden heeft het maanden geduurd voordat we onze ervaringen en ons reisgevoel een plek konden geven. Op feestjes konden we niet meepraten over Lease-autos en big-brother. Het enige wat nu opvalt is het nieuwe pinnen. Nu weten we veel beter in welke wereld we terugkomen. We hebben ook erg veel plezier om terug te zijn, want ook van ons Nederlandse leven genieten we heel erg. Dit wel het moment om oude gewoontes te doorbreken en nieuwe doelen te stellen voor de toekomst. Sommige mensen hebben daar een verjaardag of nieuwjaar voor nodig, wij hebben daar 5 maanden reizen voor nodig.
